2011-10-04 Ceramika sieradzka

Jeszcze kilkadziesiąt lat temu w regionie sieradzkim bujnie rozwijało się garncarstwo.  Sprzyjało temu występowanie bogatych i różnorodnych pokładów gliny. Przed I wojną światową prawie w każdym miasteczku, a także na wsi działały pracownie garncarskie.

Jednym z takich prężnych ośrodków był przez lata Burzenin z okolicznymi wioskami Wola Będkowska i Niebios, a także Barczew i Stefanów Barczewski. Działało tam kilkadziesiąt pracowni.

Fot. Archiwum własne

Ceramika sieradzka - fragment wystawy w muzeum rolnictwa w Szreniawie

Po wojnie najważniejszym centrum stał się Sieradz. Do połowy XX wieku warsztaty wytwarzały głównie naczynia codziennego użytku: miski i misy, makutry, dzbanki, garnki, dojenki, żuraczki oraz dwojaki. Wypalano również zabawki odpustowe.

Tuż przed 1939 r. zaczęto wyrabiać garnki o prostych, grubych ściankach zwane kamieniakami. Kiedy zapotrzebowanie na naczynia gliniane zaczęło zanikać,  głównymi wyrobami stały się doniczki oraz ceramika pamiątkarska (miniaturki dawnych naczyń, popielniczki, skarbonki).

Garncarze sieradzcy wytwarzali naczynia zarówno zgrzebne jak i glazurowane. Ceramika zgrzebna posiada barwę ceglastą. Natomiast naczynia glazurowane były wykonywane w różnych odcieniach brązu i zieleni.

Najczęściej są to wykonywane pobiałką skromne ornamenty pasowe w postaci prostych lub falistych linii biegnących dookolnie, niekiedy z dodatkiem małych kropek. Sporadycznie motywy te wzbogacane były bardzo uproszczonymi wyobrażeniami roślin, np. w formie jodełki, kwiatu.