2011-07-05 Podarunki

Od dawien dawna Polacy obdarowują się prezentami czy to z okazji imienin, urodzin, czy też na Boże Narodzenie. Hojność nasza znana jest już od Jagiełły. Podarował on swojemu ojcu św. cztery misy i dwie czasze szczerozłote, kożuchy sobolowe i inne drogie futra.

Wszystkie pamiętniki historyczne przepełnione są wiadomościami o darach, które jedni drugim wręczali. Od królów po lud, który od szlachty zagrodowej przejął zwyczaj obdarzania.

Na imieniny dawano wiązanie, na Nowy Rok – kolędę. Podarunek za dobrą nowinę nazywał się nowinne, za znalezienie rzeczy zgubionej – znaleźne, ofiara dla dziedzica lub zwierzchnika – poczesne, dla narzeczonej – zalotne, powracając z miasta lub z podróży – przywożono gościniec.

Panna młoda obdarzała pana młodego ręcznikami haftowanymi, a pan młody wręczał jej przed ślubem chustkę i trzewiki.

Fot. Archiwum własne

Haftowane ręczniki

Gdy dziewczyna wiejska obchodziła z druhnami wieś, prosząc wszystkich o błogosławieństwo i prosząc na swoje wesele, wszędzie otrzymywała podarki – takie na jakie kogo było stać, np. ćwierć pszenicy na pierogi, wstążki do ślubnego wieńca czy korony.

Fot. Archiwum własne

Czepek weselny

Obrzędem weselnym przy oczepinach stało się obdarowywanie prezentami przez wszystkich obecnych krewnych i weselników. Odbywało się to przy śpiewie odpowiednich pieśni.

Przy chrzcinach zarówno matka jak i jej dziecko otrzymywali dary od zebranych gości.

Nawet mieliśmy dary pogrzebowe, które pochodziły od zapisu lub rodziny zmarłego, a dostawali je księża i ubodzy. 

W dzień zaduszny – głównie chleby – rozdawano obficie żebrzącym
na cmentarzach, aby modlili się za dusze zmarłych.