2011-09-03 Strój sieradzki

Na wystawie w Muzeum Rolnictwa w Szreniawie można zobaczyć strój sieradzki. Najdłużej noszony był przez kobiety w okolicach Sieradza i Widawy, aż do lat pięćdziesiątych. Już w latach międzywojennych mężczyźni zakładali jedynie pojedyncze elementy.

Fot. Archiwum własne

Stroje sieradzkie kobiecy i męski

Kobiece ubiory podlegały wielu zmianom i modom. Starsze okrycia były robione z płótna lnianego i prążkowanych, wełnianych samodziałów o tle czerwonym, rzadziej zielonym czy niebieskim (tzw. wełniak).

Fot. Archiwum własne

Stroje na wystawie w muzeum w Szreniawie

Stroje sieradzkie szyte współcześnie

Potem nastała era tkanin fabrycznych. W modę wszedł wielobarwny haft o motywach kwiatowych, wyszywany na zapaskach z materiałów fabrycznych.

Fot. Archiwum własne

Hafty sieradzie na zapaskach

Bardzo charakterystyczny w stroju kobiecym sieradzkim jest czepek zwany kopką. Składał się z trzech części: tiulowej główki, ozdobionej haftem, tiulowej przymarszczanej falbanki oraz płóciennej oszewki. Tylna część kopki była ściągnięta sznureczkiem, tworząc baniasty owal na głowie. 

Fot. Archiwum własne

Strój odświetny męski i kobiecy

Ciekawe są też odświętne okrycia głowy dziewcząt.

W stroju męskim charakterystyczna były spencerki – kaftany z pasiastych samodziałów zapinane na jeden lub dwa rzędy metalowych guzików. 

Mężczyźni nosili też kilka rodzajów sukman. Najdroższe były z wyłogami – okrycie wierzchnie z granatowego lub czarnego sukna o kroju kontuszowym. Przody były luźne, a plecy w górnej części dopasowane. 

Mężczyźni nosili też kaszkiety (maciejówki) – okrągłe czapki z granatowego lub czarnego sukna z czarnym lakierowanym daszkiem z masy lub skóry.