2010-02-14 Walentynki

Dzień 14 lutego, którego patronem jest św. Walentego, od niedawna stał się świętem zakochanych. Walentynki przywędrowały do nas z Europy i Stanów Zjednoczonych.

Jednakże w polskiej tradycyji św. Walenty był patronem chorych i ich opiekunem - głównie osób dotkniętych chorobami układu nerwowego (także chorobami psychicznymi).

Jeszcze w połowie XX wieku, głównie na Kurpiach, w dniu św. Walentego odbywały się uroczystości wotywne w intencji chorych. Do kościoła na nabożeństwo przynoszono ulepione ręcznie woskowe wota (w formie serduszek, rąk, nóg, szczęki, kulki czy krążki woskowe). Na Pomorzu odlewano wielkie świece wotywne wielkości chorego. Używano wosku pszczelego, bo uważano go za  substancję szlachetną, czystą, świętą.

Także w innych regionach Polski w dniu św. Walentego modlono się za chorych, ale nigdy nie wymawiano nazwy choroby, aby nie nękała ona bardziej ofiary.

Ofiarnicy z wotami w ręku lub z kulkami i krążkami woskowymi trzymanymi na czole, trzykrotnie obchodzili ołtarz, zbierali kurz z desek i wcierali go w bolące skronie, oczy, uszy, stawy rąk i nóg i modlili się o zdrowie dla siebie i bliskich, spokojny sen dla słabowitych, nerwowych, mizernych, wolno rosnących i ciągle płaczących dzieci, o szczęśliwy poród, o ochronę przed epidemią i pomorem bydła oraz o pomoc dla cierpiących na wielką chorobę -rzucawkę, chorobę świętego Walentego.