2016-02-24 Malarze etnografowie

Malarze o duszy etnografów – to artyści młodopolscy, wywodzący się z kręgów krakowskich, zafascynowanych kulturą ludową. Ich fascynacja przerodziła się w zjawisko chłopomanii, a efektem stały się liczne obrazy o tematyce ludowej.

Na wystawie w Muzeum Mazowieckim w Płocku można zobaczyć prace:

- Władysława Jarockiego – Dziewczynę z dzbanem i Pannę Młodą z Zaleszczyk,

- Kazimierza Sichulskiego – Hucułkę, Wesele huculskie, Chłopiec huculski

- Teodora Axentowicza – Na gromniczną,

- Stanisława Czajkowskiego – Portret hucuła,

 - Franciszka Szwocha – Na grobie matki,

- Wicentego Wodzinowskiego – Odpoczynek żniwiarzy

- i WłodzimierzaTetmajera – Piastowi goście.

Ulegali fascynacji folklorem, wędrując po wioskach, przyglądając się życiu codziennemu, zwyczajom, obrzędom.

Ulubionym tematem Władysława Jarockiego były górskie pejzaże i wizerunki mieszkańców Podhala i terenów Huculszczyzny. Malował też obrzędy ludowe, drewniane chaty i kościoły.

Twórczość Sichulskiego została zdominowana przez tematykę huculską. Sceny rodzajowe z tamtego rejonu i wieśniacze wizerunki to wyraz kolorystycznej wrażliwości malarza, a także przejaw fascynacji rodzimym obyczajem, rytuałem i religijnością ludu.

Huculszczyźnie nie oparł się także Teodor Axentowicz. Malował malownicze obrzędy i surowe obyczaje Hucułów, barwne ludowe stroje, utrwalał podniosłe nastroje religijnych rytuałów. 

Czajkowski był zauroczony rodzimą wsią, która przyciągała go motywami z codziennego życia i pracy chłopów. Zasadniczy trzon malarstwa Czajkowskiego stanowią jednak czyste pejzaże malowane w różnych regionach kraju: na Kielecczyźnie, Kurpiach, Mazurach, Śląsku, Podhalu i Pomorzu.

Wędrując z miejsca na miejsce realizował swoje artystyczne credo: Pejzaż nasz jest piękny i ma rozmaite fizjonomie. Artysta jest podobny pszczole – zbiera wrażenie piękna, o którym się tak rzadko w dzisiejszych czasach mówi.

Wodzinowski malował przede wszystkim sceny rodzaje z życia chłopów, portrety ludowe i pejzaże. Prawie zawsze podkreślał w nich radosną atmosferę spotkania bądź delikatnie sentymentalny moment zamyślenia.

Kwieciste spódnice, czerwone sznury korali, wzorzyste chusty oraz misternie wyszywane kaftany, noszone często przez wieśniaczki czy  wylegiwanie się na stogu siana  – to wszystko sprawia, że malarz wykreował wizję bajkowej wsi, w której żyją sami szczęśliwi i pozbawieni trosk ludzie.

Tetmajer rozumiał wieś, wrastał w ich codzienne życie, zżywał się z chłopami. Nie okazywał im nigdy swej wyższości, uważał ich za równych sobie. Cenił ich doświadczenie i trud, kochał się w wiejskich tradycjach i zwyczajach. 

Zobacz też:

Obrazy z życia wsi

Malarstwo M. Pytoń

Malarstwo FAUN

Malarstwo Chrzanowskiego

Malarstwo Korpy

Malowane słońcem

Sztuka ludowa\malarstwo

Muzea i skanseny\Płock\Muzeum Mazowieckie