2014-09-01 Rzeźby Słomińskiego

Kto by pomyślał, że mając 86 lat można zacząć rzeźbić i zyskać jeszcze międzynarodową sławę. Taki talent drzemał w Aleksandrze Słomińskim, który początkowo był wyśmiewany w kręgu najbliższych za swoje prace; niezrozumiały przez nich, za to doceniony po trzech latach swojej twórczości przez prywatnych kolekcjonerów oraz muzealników w kraju i na świecie.

Wystawę jego prac można zobaczyć w Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie.

Fot. Archiwum własne

1. Aleksander Słomiński w archiwach muzeum

2. Narzędzia pracy Słomińskiego

Aleksander Słomiński zaczął rzeźbić, ale także i malować na szkle w 1971 r. Zmarł 19 marca 1974 roku w Węgorzewie.

Nie był wykształconym człowiekiem, zaledwie ukończył dwie klasy szkoły podstawowej.

Z zawodu był kowalem, cieślą i stolarzem. Nazywali go „wioskowym majstrem”, bo nie było prac, których by nie wykonał.

Po włączeniu jego rodzinnej wsi do Białoruskiej SRR, po repatriacji w 1948 r. osiedlił się w Dąbrówce Nowej w powiecie węgorzewskim. Pracował w miejscowym PGR jako kowal i stolarz.

Fot. Archiwum własne

Rzeźby Słomińskiego - wystawa w muzeum w Węgorzewie

Z pewną formą rzeźby – można by tak powiedzieć – zetknął się, kiedy był w obozie jenieckim na Węgrzech. Aby przetrwać okres głodowy nauczył się robić drewniane zabawki. Jak sam mówił „rozmaite ptaszki, lalki czy woziki”, które przeznaczał na sprzedaż.

Fot. Archiwum własne

1. Rzeźby Słomińskiego na wystawie w Węgorzewie

2. Grafiki wykonane do wystawy prac artysty

3. 4. Rysunki rzeźb Słomińskiego

Do niewoli dostał się będąc ciężko ranny w walkach w czasie I wojny światowej. Wówczas walczył po stronie rosyjskiej, lecz nie dobrowolnie, ale będąc wcielonym siłą do wojska.

Zobacz też:

» dodaj komentarz «