2016-10-23 Smażenie powideł

W starej chacie „biedniaczej” w radomskim skansenie buchał dym z komina. Kuchnia ogniowa została rozpalona, aby pokazać jak smażyło się powidła i suszono jabłka.

Najpierw pokrojone w talarki jabłka nawlekano na sznurki. Potem wieszało się je nad okapem, nad kuchnią. I wisiały tak aż się ususzyły.

Susz z jabłek łatwiej było przechować aniżeli surowe jabłka. Z suszu robiono w zimę kompoty lub owocowe zupy.

Fot. Archiwum własne

1. Kosz z jabłkami i gruszkami

2. Kuchnia ogniowa

3. Sznury jabłek przy okapie

4. Płyta grzewcza z fajerkami i piec chlebowy

Powidła smażono w garnku przez kilka dni.

Najpierw drylowano śliwki. Potem wsypywano je do garnka i wsypywano cukier w proporcjach 5 kg śliwek węgierek i 0,5 kg cukru. Trzeba było je bardzo często mieszać, aby się nie przypaliły. Gdy już były gotowe powidła, przekładano je do słoików.

Chałupa „biedniacza” najpierw była spichlerzem, potem na początku XX wieku przerobiono ją na mieszkanie. Dobudowano urządzenia kuchenne i grzewcze: trzon kuchenny, piec chlebowy, piec grzewczy.

Nad kuchnią zamontowano kapę, która miała odprowadzać opary gotujących się potraw i dym z polan wygarnianych z pieca chlebowego.

Wnętrze jest zaaranżowane na chatę wiejskiej wyrobnicy, zielarki z przełomu XIX i XX wieku. Bielona izba jest wyposażona tylko w niezbędne sprzęty: wyrko do spania, dwa krzesła, ławy, kufer na odzież, półkę z naczyniami. Nad wyrkiem wiszą obrazy o tematyce religijnej. No i jeszcze jest „święty kąt” jak w każdej chacie.

Suszenie jabłek, smażenie powideł